တအာင္းမ်ဳိးဆက္သစ္ အနာဂတ္လံုၿခံဳေရး

(၁)

 နမ့္ဖတ္ကာ… မႏၱေလး-လားရွဴိး-မူဆယ္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕လည္းမက် ရြာအဆင့္ထက္လည္းမကတဲ့ ခရီးသြားျပည္သူတေထာက္နားၾကတဲ့ ရြာၾကီး။ တအာင္းရြာၾကီးတရြာ။

စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႕ေကာင္းလမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးလည္းအခ်က္အခ်ာက်ေတာ့ တအာင္း၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ဗမာ၊ တရုတ္ လူမ်ဳိးစံုစုေပါင္းေနထိုင္ၾကတာပါ။

ခရီးတေထာက္နားရာဆိုေတာ့ ထမင္းဆိုင္ေတြကခပ္မ်ားမ်ား။ အဆင့္မီမီဗူေဖဲးလ္စတိုင္ စားခ်င္လည္းရတယ္။ ၁၅၀၀-၂၀၀၀ က်ပ္ပဲ။ က်ပ္ေငြ ၅၀၀ နဲ႕တခါျပင္ ၀မ္းဝရံုစားခ်င္လည္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားျပည္သူနဲ႕ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ကားဆရာေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားေတြ ဆံုဆည္းရာေခတၱနားခိုရာ။

ဒီထမင္းဆိုင္ေတြထဲမွာမွအဆင့္ျမင့္ဆံုးဆိုင္တဆိုင္ျဖစ္တဲ့ “ေမာ၀္ရွမ္း” စားေသာက္ဆိုင္မွာက်ေနာ္တို႕အဖဲြ႕ ခရီးတေထာက္နား ေန႕လည္စာ၀င္စားၾကပါတယ္။ 

စိတ္ၾကိဳက္ဟင္းေတြကိုကိုယ္တိုင္ခူးထဲ့ၿပီးအတို႕အျမဳပ္ ေတြနဲ႕စားရတာမို႕ တကယ္ကိုၿမိန္ရီယွက္ရီပါပဲ။
ထမင္းစားၿပီးပုလင္းထဲကထန္းလွ်က္ခဲေလးႏႈိက္ၿပီး ၀ါးမယ္ၾကံတုန္း Light Truck ကားေလးသံုးစီးဆိုင္ေရွ႕ကိုဆက္တိုက္ ထိုးဆိုက္လာပါတယ္။ကားေမာင္းသူေတြနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လို႕ထင္ရသူေတြကကားေပၚကဆင္းလာၾကၿပီး ထမင္း၀င္စားၾကပါတယ္။

အဲဒီကားသံုးစီးေပၚမွာ ၅-၆ ႏွစ္ကေန ၁၄-၁၅ ႏွစ္အထိဆိုက္စံုအရြယ္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလး၊ ကိုရင္ေလးနဲ႕သီလရွင္ေလးေလးငါးပါးေတြ႕ရပါတယ္။ ကားတစီးကိုကေလး ၂၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ သံုုးစီးမွာ ၆၀ ေက်ာ္။

ဒီကေလးေတြဘယ္ကိုသြားမွာပါလိမ့္။ကားေမာင္းသူေတြ ဆရာေတြ ထမင္းစားရင္းစကားေျပာတဲ့အသံကို ဆ၀ါးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားပါးပါးတကယ့္ေကာင္းမႈျပဳသူေတြပါလား။ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈနိမ့္က်တဲ့ေဒသကကေလးေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္ကဖြင့္လွစ္တဲ့ နတလေက်ာင္းေတာ္ဆီပို႕ေပးမယ္တဲ့။ ကုသိုလ္ၾကီးတဲ့လုပ္ငန္းပဲ။

 သာဓုသာဓု … ျပည္တြင္းစစ္ေဘးဒါဏ္နဲ႕ စီးပြားေရးနိမ့္က်မႈ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးျပႆနာေနာက္ဆက္တဲြဆိုးက်ဳိးေတြေၾကာင့္ မိဘေတြကကိုယ့္ကေလးေတြကို ပညာတတ္ေအာင္ ဆက္မေထာက္ပံ့ႏိုင္ၾကဘူး။
ေနာက္ထပ္လိုက္မဲ့သူေတြကို ျပန္သြားေခၚရအံုးမယ္တဲ့။ ကႏၱာရသဲျပင္ကအိုေအစစ္ လုပ္ငန္းဒါနၾကီး။
ဦးေဆာင္သူတို႕ေတြကိုၾကည့္ရတာသန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ တကယ့္စိတ္ရင္းေစတနာျဖဴျဖဴစင္စင္ရွိတဲ့ သူေတြပါပဲ။ 

ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈနိမ့္က်တဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသကကေလးေတြကိုကူညီကယ္ဆယ္ေဖးမတဲ့ေစတနာရွင္ေတြ… တကယ္ကို ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာပါ။

သူတို႕လုပ္ငန္းကိုမုဒိတာပြားလို႕ေကာင္းေပမဲ့ ခရီးဆက္ရမွာမို႕ ကားရွိရာကိုထြက္လာရင္းအဲဒီ Light Truck ကားေလးေတြအနားသြားရင္းကေလးေတြကိုစူးစမ္းၾကည့္မိတယ္။

ကေလးေတြကငိုသူငို၊ စကားပြားသူပြားေသေသခ်ာခ်ာနားစြင့္လိုက္မွပဲအားပါးပါး… ကေလးေတြအားလံုးကကိုယ့္အမ်ဳိးေတြပါလား။ ရူမွာည္းစကားေတြေျပာေနလိုက္ၾကတာ။တို႔ တအာင္းမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ။

(၂)

လူကေတာ့ ကားနဲ႕အတူပါသြားေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဆီေရာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ဟယ္အဲနံန္ေဟာဝ္၊ နံန္ေပ်ာေလာ၊ ဟယ္မားေအာ” လို႔ေျပာေနတဲ့ ကေလးအသံကနားထဲကေနမထြက္ဘူး။

အခုကေလးေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကေတာ့နိမ့္က်မႈဒါဏ္ကလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မဲ့ ပညာသင္တဲ့အခြင့္အေရးရရွိသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ နိမ့္က်ေခါင္းပါးရာတအာင္းေဒသမွာက်န္ေနတဲ့ ကေလးလူငယ္အမ်ားစုကိုဘယ္သူကူမွာလဲ။

ေခတ္အဆက္ဆက္စစ္ပဲြဒဏ္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္က်တဲ့ဒဏ္၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ေဒသခံမိဘျပည္သူေတြ နလံမထူႏိုင္ေအာင္နိမ့္က်ေနရတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာဘယ္ဆီမွာလဲေျဖဖို႕ခက္ေနၿပီ။ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းလို႔ လူငယ္လူရြယ္အမ်ားစုကလည္းတဘက္ႏိုင္ငံမွာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္လုပ္တာကအမ်ားစု။ တခ်ဳိ႕ရြာဆိုရင္ လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိ အရြယ္ေကာင္းေတြ မရွိသေလာက္နဲကုန္ၿပီ။

က်ေနာ္တို႕ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုက်ေနာ္တို႔ဘယ္လိုေမြးျမဴမလဲ၊ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ တအာင္းလူငယ္မ်ဳိးဆက္ေတြ နတလေက်ာင္း၊ ရဲညြန္႔ေက်ာင္း၊ ပရဟိတနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာပဲ ရွင္သန္ေနရတာဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ျဖတ္သန္းၿပီးၿပီ။ 

အခုထက္ထိတအာင္းမ်ဳိးဆက္သစ္အနာဂတ္အတြက္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမဲ့ ေလ့က်င့္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာဌာေန၊ ေက်ာင္းသီးသန္႔ တိတိက်က်မရွိေသးဘူး။ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။

ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းအနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာက်ေနာ္တို႕ တအာင္းလူငယ္ေတြကိုဆက္တိုက္ပို႕လာတာ တႏွစ္ကိုရာၾကီးပိုင္းေထာင္ဂဏာန္းနဲ႕။ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုေက်ာ္ကာလအတြင္းေပါင္းလိုက္ရင္ လူငယ္ တေသာင္းမေလ်ာ့ႏိုင္ပါဘူး။ ဓမၼစရိယက်မ္းေအာင္ စာတတ္ေပတတ္ပါရဂူဘဲြ႔ရ ရဟန္းေတြေတာ့ ထြက္ေပၚလာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ရြာကိုစြန္႔ၿပီးထြက္လာတဲ့ အေရအတြက္နဲ႔စာရင္ အေတာ္နဲတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ အေတာ္နဲတဲ့ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ရဟာန္းေတာ္ေတြ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ အမ်ဳိးသားေရး၊ စာေပအေရး ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာေတာ့ တကယ့္ဂုဏ္ယူစရာပါ။

ရြာကေနထြက္ၿပီးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအမွီအခိုနဲ႔ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပညာရွာၾကတဲ့ လူငယ္အေရအတြက္နဲ႔ လက္ေတြ႔ ျပန္အက်ဳိးျပဳႏိုင္တဲ့ လူငယ္လုပ္အားကို ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အားမရစရာပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနၿပီး စာ၀ါ ဆက္မတက္ႏိုင္လို႔ လူပ်ံေတာ္လုပ္သူေတြ၊ နဂိုကတည္းကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွီၿပီးေက်ာင္းတက္တဲ့လူငယ္ေတြ တကယ့္ အမ်ဳိးသားေရးနယ္ပယ္၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာထိထိေရာက္ေရာက္ စိုးမိုးဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြဘယ္ႏွေယာက္ထြက္ေပၚလာသလဲ။ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမေဒသအတြက္ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကေန ျပန္ဦးေဆာင္ေနၾကသလဲ။

က်ေနာ္တို႕ အေသအခ်ာစမ္းစစ္တြက္ခ်က္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပမာဏအင္မတန္နဲပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ရြာကေနထြက္ၿပီးပညာဥစၥာရွာေဖြရုန္းကန္တဲ့အေရအတြက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ရတဲ့အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကအဆမတန္ကြာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔တအာင္းလူငယ္ေတြဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအခန္းက႑ကလည္းမရွိမျဖစ္အေရးၾကီးတာေသခ်ာပါတယ္။

ေဖာင္ေတာ္ဦးပရဟိတေက်ာင္းလိုမ်ဳိးလည္းက်ေနာ္တို႔ တအာင္းလူငယ္အတြက္တကယ္အားထားစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲသလိုပရဟိတဌာေနေတြ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သိပ္နည္းေနပါေသးတယ္။ နည္းတဲ့အျပင္ တကယ့္ကိုတအာင္းအမ်ဳိးသားတရပ္လံုးကိုဦးေဆာင္ေပးႏိုင္မဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေမြးဖြားေပးႏိုင္တဲ့ရာခုိင္ႏႈန္းက တကယ္အားရေက်နပ္မႈ မရွိႏိုင္ေသးပါဘူး။

(၃)

အစိုးရကလုပ္တဲ့ နတလ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းရင္းသားလူငယ္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရး၊ ရဲညြန္႔ေက်ာင္းဒါေတြကေကာက်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသလဲ။ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းက်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ အနဲဆံုးေထာင္ဂဏာန္းေက်ာ္ေတာ့ အဲဒီဌာေနေတြမွာပညာဆည္းပူးခဲ့ပါၿပီ။
ပညာေတာ္သူေတြကိုတသီးပုဂၢလတဦးခ်င္းစီတြက္ခ်က္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သူတို႔ဘဝအတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပမႈ အတိုင္းအတာတစံုတရာအာမခံမႈရသြားၾကပါၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာ၊ စစ္ဗိုလ္၊ စည္ပင္ဦးစီးမွဴး စသျဖင့္ နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာသူတို႔အလုပ္ေတြရသြားၾကပါၿပီ။ 

ဒါေပမဲ့ အဲသလိုျဖစ္ေျမာက္လာတဲ့ အေရအတြက္ကဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ အေရအတြက္ ရာဂဏာန္းေတာ့ မရွိေသးဘူးထင္ပါတယ္။ အဲဒီရာဂဏာန္းထဲမွာမွ ကိုယ့္ရပ္ရြာဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႕အမ်ဳိးသားေရးတိုးတက္ဖို႔ ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္ျပန္လုပ္ႏိုင္သလဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြျဖစ္တာမို႔ က်ရာတာ၀န္ က်ရာေဒသမွာအမႈထမ္းေနရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမွ်ာ္မွန္းသလို ျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္နဲပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာတိက်ခိုင္မာတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းတရပ္မရွိေသးတာေၾကာင့္ အဲဒီလူငယ္ေတြကို ျပန္စည္းရံုးသိမ္းသြင္းေနရာေပး ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမရွိတာကလည္းတကယ့္နစ္နာမႈတရပ္ပါ။

ဒီေတာ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ျမန္မာေက်ာင္းမွာပညာသင္၊ ျမန္မာစကားေျပာ၊ ျမန္မာအထာက်ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အဲဒီတအာင္းလူငယ္ေတြ ေက်ာင္းၿပီးအလုပ္ရ၊ အျခားနယ္ေျမေဒသေတြမွာတာဝန္က်ရင္းအျခားလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာကအမ်ားစုပါ။ သူတို႔အတြက္ တအာင္းမ်ဳိးဆက္က သူတို႔ဘ၀လက္ထက္မွာမ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတဲ့အေနအထားပါ။ သူတို႔အမ်ားစုကတအာင္းစကားသိပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ကေနေပါက္ဖြားလာတဲ့ သားသမီးေတြဆိုရင္ေတာ့ တအာင္းစကား… ဘာစကားလဲလို႔ ေမးမိေနမလားပဲ။ 

လူအမ်ားစုနဲ႔တြက္ၾကည့္သံုးသပ္မိတာပါ။ အေရအတြက္နဲနဲတကယ့္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိသူေတြကေတာ့ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ထိန္းႏိုင္ပါေသးတယ္။ တအာင္းအစုအဖဲြ႕ေတြနဲ႔လည္းထိေတြ႔ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္နဲပါတယ္။ 

ဒီလိုပံုစံနဲ႔ အစိုးရရဲ႕ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈအစီအစဥ္အတိုင္းတာ ဆက္လက္ခံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ ႏွစ္သံုးဆယ္၊ ႏွစ္ငါးဆယ္၊ ႏွစ္တရာ က်ေနာ္တို႔ တအာင္းလူမ်ဳိးေတြ ဘာလဲ?ဘယ္လဲ?
ေလာေလာလတ္လတ္ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ နတလေက်ာင္းတက္မဲ့ က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြရယ္… သူတို႔တေတြေကာအနာဂတ္ကဘာလဲ? ဘယ္လဲ?

(၄)

အခုဆိုရင္ ျပည္တြင္းစစ္ဒါဏ္ကမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးတာမို႔ တအာင္း၊ ကခ်င္၊ ေတာင္ရွမ္း၊ ေျမာက္ရွမ္းလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲ ဘ၀ေပးေနရတဲ့က်ေနာ္တို႔ တအာင္းလူငယ္ေတြ …

ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေသာအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ဗမာတပ္မွာစစ္မႈထမ္းၿပီး၊ အစိုးရရဲ႕၀န္ထမ္းလုပ္ၿပီးတိုင္းရင္းသားဖိႏွိပ္တဲ့ယႏၱရားမွာ ပါ၀င္ေနရတဲ့ တအာင္းလူငယ္ေတြ…

စီးပြားေရးက်ပ္တည္းနိမ့္က်မႈေၾကာင့္ တရပ္တေက်းနဲ႔ ျပည္ပတိုင္းျပည္ကိုထြက္ အေစခံ၊ အလုပ္သမားအျဖစ္ ဦးေႏွာက္၊ ေသြးသားရင္းႏွီးၿပီးအလုပ္ထြက္ရွာေနၾကရတဲ့ တအာင္းလူငယ္ေတြ …

လူမ်ဳိးစုငယ္ပေပ်ာက္ေရးစီမံခ်က္အတြက္ မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစဲြ ယစ္မူးပ်က္စီးေရးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒီတစုက စနစ္တက်လုပ္ေနတာေၾကာင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးေက်းကၽြန္ ျဖစ္ေနတဲ့ တအာင္းလူငယ္ေတြ …

ငါးက်င္းဆီနဲ႔ ငါးက်င္းကိုျပန္ေၾကာ္ၿပီးအရသာရွိရွိထိုင္စားမဲ့ မဟာလူမ်ဳိးၾကီးေတြရဲ႕ နတလပညာေရးစီမံခ်က္မွာအေၾကာင္းမ်ဳိးစံုေၾကာင့္ လည္စင္းခံေပးဆပ္ေနရတဲ့ တအာင္းလူငယ္ေတြ …
ျပည္တြင္းစစ္၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး၊ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ ဒါဏ္ေတြေၾကာင့္ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္ႏိုင္တဲ့ စနစ္ဆိုးရဲ႕ သားေကာင္ေတြျဖစ္ေနရတဲ့ တအာင္းလူငယ္ေတြ …

ဒီအေရးကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႕တအာင္းလူငယ္ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေရတိုစီမံခ်က္အတြက္ ဘာလုပ္ေဆာင္မလဲ။ ေရရွည္စီမံခ်က္အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္မလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲက်ေနာ္တို႔ တအာင္းမိဘျပည္သူေတြ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲလမ္းလဲြၾကီးကိုလက္ခံေနအံုးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ …

(၅)

က်ေနာ္တို႕ တအာင္းလူမ်ဳိးကိုကာကြယ္ရပ္တည္ဖို႔ က်စ္လစ္အားေကာင္းၿပီးအၿမဲရွင္သန္တက္ၾကြေနတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းတရပ္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သဘာဝေရေျမသယံဇာတေတြကိုအက်ဳိးရွိရွိကာကြယ္ထိန္းသိမ္းအသံုးျပဳစံမံခန္႕ခဲြႏိုင္မဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီစုစည္းထားတဲ့ တအာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕အစည္းတရပ္လိုမယ္။

တအာင္းလူငယ္နဲ႔အမ်ဳိးသမီးဘ၀ေတြကို ေရရွည္ျမႇင့္တင္ကာကြယ္ေပးႏိုင္မဲ့ တက္ၾကြလႈပ္ရွားၿပီးစည္းစနစ္က်တဲ့ လူငယ္အဖဲြ႕၊ အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႕ လိုမယ္။
အနာဂတ္တအာင္းလူထုတရပ္လံုးကိုဦးေဆာင္အလုပ္အေကၽြးျပဳႏိုင္မဲ့ ပညာရပ္ေတြေလ့လာဆည္းပူးသင္ယူႏိုင္မဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ စည္းကမ္းရွိၿပီးလူမ်ဳိးေရးဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကိုေရွ႕ရႈႏိုင္မဲ့ ဘာသာေရးေက်ာင္း၊ ပရဟိတေက်ာင္း၊ အခမဲ့ပညာေရးေက်ာင္းေတြ မ်ားမ်ားလိုအပ္မယ္။ … … … စသျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုအမ်ဳိးသားေရးဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ႏိုင္မဲ့အေျခခံအေဆာက္အအံုလုပ္ငန္းေတြကိုက်ေနာ္တို႔ အားလံုး ၀ိုင္း၀န္းစုစည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ … တအာင္းလူငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀ ပိုျမႇင့္တက္လာမယ္။ က်ေနာ္တို႕ တအာင္းမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕အနာဂတ္ ပိုၿပီးလံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရမယ္လို႕ အခိုင္အမာယံုၾကည္ပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ အျခားသူေတြကက်ေနာ္တို႕တအာင္ကေလးငယ္ေတြကိုကားအစီးလိုက္တင္ၿပီးကာလႏွစ္ေပါင္းၾကာေညာင္းစြာ တဖက္တည္းေသာမူေပၚလစီပညာရပ္တခုတည္းကိုပဲ သင္ရတဲ့ဘ၀ကေန အျမန္လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္လိမ့္ပါမယ္။

ဖိူမ္ငါမ္ (ကုင္ဆိုရ္မံ်မ္)
၂၇၊ ေမလ၊ ၂၀၁၃
၁၃း၂၀ နာရီ -တနလၤာေန႔
www.palaungland.orgမွ တဆင့္ကူးယူသည္။