/Written by
ျဖဴျဖဴကို
အပိုင္း (၁)
ပေလာင္ လူမ်ိဳး ဆိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အစိုးရက ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္းစား ရွိေၾကာင္း ေရးသား ထားပါသည္။ အစိုးရသည္ ေရႊပေလာင္၊ ေငြပေလာင္ ဆိုျပီး ၄င္းတို႔ အသံုးအေဆာင္ႏွင့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို စံထားၿပီး ခြဲျခား ထားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ ခြဲျခားထားျခင္းကို ပေလာင္ လူမ်ဳိးမ်ားက မႏွစ္သက္ၾကသျဖင့္ ၄င္းတို႔၏ လူမ်ိဳး အမည္ကို “တအာင္း” သာ ျဖစ္သည္ဟု အစားထိုး ေခၚေ၀ၚလာခဲ့ၾကပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္လူမ်ိဳးႀကီး (၈) မ်ဳိးႏွင့္လူမ်ဳိးငယ္ တစ္ရာေက်ာ္မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္ေပသည္။ဤႏိုင္ငံထဲ၌ရွိသည့္ လူဦးေရ မ်ားျပားေသာ ဗမာ လူမ်ဳိးတို႔သည္ျမန္မာႏိုင္ငံကိုတစ္ခုတည္းေသာအခ်ဳပ္အျခာ ပိုင္စိုးသည့္အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္ ပံုစံရေရးကိုပံုေဖၚလာခဲ့ၾကပါသည္။ ဤကဲ့သို႔မဟာ လူမ်ဳိးႀကီး စိတ္ကိုအေျခခံၿပီး တစ္ျပည္ေထာင္ စနစ္က်င့္သံုးလာၾကသျဖင့္လက္မခံႏိုင္သည့္တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားကမိမိတို႔ လူမ်ဳိးအတြက္လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲမ်ားဆင္ႏႊဲလာခဲ့ၾကသည္မွာယေန႔အထိ ျဖစ္ပါသည္။
လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲတို႔ မည္သည္မွာေလွနံဓါး ထစ္လုပ္ရေသာလုပ္ငန္းမ်ဳိး မဟုတ္ပါေခ်။ဤစစ္ပြဲမ်ဳိးတြင္မူလရည္ရြယ္ထားသည့္ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အျပင္ျဖစ္ေပၚလာေသာလူထုမ်ား၏အက်ဳိးစီးပြားမ်ား အေျပာင္းအလဲကိုအေျခခံၿပီးမျဖစ္မေန ထမ္းေဆာင္ရမည့္ပူးတြဲ တာ၀န္မ်ားလည္းရွိတတ္ပါသည္။
ဤသေဘာ တရားအရတအာင္း အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (Taang National Liberation Army) သည္အမ်ဳိးသား တန္းတူေရးႏွင့္ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ ရရွိေရးကိုမူလက ရည္မွန္း ခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္းျဖစ္ေပၚေနေသာလူထု၏ေဒသတြင္းဘိန္းစိုက္ပ်ုိးမွဳႏွင့္ဘိန္းစြဲေနမွဳအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အျပင္တခ်ိန္ထဲတြင္ဘိန္းတိုက္ဖ်က္ေရးစစ္ပြဲ တာ၀န္ကိုပါပူတြဲ ထမ္းေဆာင္ လာေနရေၾကာင္းTNLA အရာရွိ မ်ားကဆိုပါသည္။
တအာင္းေခၚပေလာင္ လူမ်ဳိးတို႔သည္ျမန္မာႏိုင္ငံရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ၊မႏၱေလးတိုင္း နယ္စပ္ႏွင့္ကခ်င္ျပည္နယ္ အစပ္တို႔တြင္ေနထိုင္ၾကပါသည္။အထူးသျဖင့္ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္းမွနမ့္ဆန္ၿမိဳ႔နယ္၊မန္တုန္ၿမိဳ႔နယ္၊နမ့္ခမ္းၿမိဳ႔နယ္၊ကြတ္ခိုင္ အေနာက္ျခမ္း ေဒသ၊ေက်ာက္မဲၿမိဳ႔နယ္ေျမာက္ျခမ္းေဒသ၊မိုးမိတ္ၿမိဳ႔နယ္၊မိုးကုတ္ျမိဳ႔နယ္ႏွင့္နမၼတီး ၿမိဳ႔နယ္မ်ား၌ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကပါသည္။
လူဦးေရ တစ္သန္းခန္႔ ရွိႏိုင္ေၾကာင္း တအာင္း အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္ (TNLA)က ခန္႔မွန္းထားျပီး အစိုးရကမူ လူဦးေရ (၆) သိန္းေက်ာ္ ရွိသည္ဟု စာရင္း ေကာက္ခံထားပါသည္။
တအာင္း လူမ်ိဳးတို႔သည္၊ အထူးသျဖင့္ လက္ဖက္ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးၾကပါသည္။ ဤသို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ အစိုးရ ေခတ္ကတည္းက တအာင္းတို႔၏ လက္ဖက္ လုပ္ငန္းမ်ားကို အားေပးသည့္ အေနျဖင့္ စနစ္တက် ရင္း ႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွ အစိုးရ တို႔သည္လည္း တအာင္းတို႔၏ လက္ဖက္ လုပ္ငန္းအေပၚ အားေပး လာခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ (၁၉၆၂)ခုႏွစ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ထြန္းကားခ်ိန္မွ စျပီး၊ တအာင္း လူမ်ိဳးတို႔ အေပၚ ႏိုင္ငံေရး ဖိႏွိပ္မွဳမ်ား ျဖစ္လာ ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေၾကာင့္ တအာင္း လူမ်ဳိးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ (၁၉၆၃) ခုႏွစ္ ဇႏၷာရီ တရက္ေန႔ တြင္ စတင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ရာ ပေလာင္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး ပါတီ (PSLP) ကို ဖြဲ႔စည္း ခဲ့ပါသည္။ ပေလာင္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (PSLA) ကိုမူ (၁၉၇၆) ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္း ခဲ့ပါသည္။
ပေလာင္ (တအာင္း) ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (PSLA) သည္ (၁၉၉၁) ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခဲ့ျပီး အထူးေဒသ (၇) အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ပါသည္။ အထူးေဒသ (၇) ၏ ဧရိယာမွာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွ နမ့္ဆန္ ျမိဳ႔နယ္၊ မန္တုန္ျမိဳ႔နယ္၊နမ့္ခမ္းျမိဳ႔နယ္၊ကြတ္ခိုင္အေနာက္ျခမ္း ေဒသ၊ ေက်ာက္မဲျမိဳ႔နယ္ေျမာက္ျခမ္းေဒသ၊မိုးမိတ္ ျမိဳ႔နယ္၊မိုးကုတ္ျမိဳ႔နယ္
ႏွင့္နမၼတူျမိဳ႔နယ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳထားပါသည္။
ဦးအိုက္မြန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ PSLA အဖြဲ႔သည္ အစိုးရ၏ အၾကပ္ကိုင္မွဳျဖင့္ (၂၀၀၅) ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရထံ လက္နက္ အပ္ခဲ့ရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ လက္နက္ အပ္ခဲ့ရသျဖင့္ အစိုးရက သတ္မွတ္ေပးထားေသာ အမွတ္ (၇) ပေလာင္ေဒသ၏ လံုျခဳံမွဳကို ထိခိုက္ လာေစခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ေၾကာင့္ လက္နက္အပ္ျပီး မၾကာခင္ အခ်ိန္ အတြင္းမွာပင္ တအာင္း (ပေလာ င္) ေဒသ၌ ဥပေဒစိုးမိုးမွဳ က်ဆင္းလာျပီး မူးယစ္ေဆး၀ါေရာင္း၀ယ္ျဖန္႔ျဖဴမွဳမ်ား အပါအ၀င္ ေဒသတြင္း လုယက္မူႏွင့္ အနုိင္က်င့္ မွဳမ်ား တိုးတက္မ်ားျပား လာေစခဲ့ေၾကာင္း တအာင္းေဒသခံမ်ားက ဆိုပါသည္။
PSLA သည္ (၁၉၉၁)ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲလိုက္သျဖင့္၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို လက္မခံေသာ PSLA အဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႔သည္ (၁၉၉၂) ခုႏွစ္တြင္ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္ဦး ( PSLF) ကို ဖြဲ႔စည္း လိုက္ပါ သည္။ ဤတပ္ဦးမွ ယေန႔ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ တအာင္းအမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (TNLA) ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
TNLAသည္ ေသြးစည္း ညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ဖက္ဒရယ္ ေကာင္စီ (UNFC) အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ၿပီး၊ ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ (KIO) ႏွင့္ ရွမ္းျပည္ တိုးတက္ေရး ပါတီ (SSPP)တို႔၏ စစ္ေရးမဟာမိတ္အဖြဲ႔၀င္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ TNLA သည္ တအာင္း လူမ်ဳိးတို႔၏ တခုတည္းေသာ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ျဖစ္ျပီး လက္ရွိ၌ အင္အားႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ရွိ သည္ဟု ခန္႔မွန္း ထားၾကပါသည္။
TNLA သည္ လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲ အျပင္ စီးပြားေရး က်ဆင္းမွဳမွ ေပၚေပါက္လာေသာ လူမွဳေရး ကိစၥမ်ားကိုပါ ဦးတည္ခ်က္ထားျပီး ေျဖရွင္းလာေနရပါသည္။ ၄င္းမွာ တအာင္းေဒသ၌ လက္ရွိျဖစ္ပြားေနေသာ မိရိုးဖလာလက္ ဖက္ စိုက္ခင္းေနရာတြင္ ဘိန္းစိုက္ခင္းမ်ားျဖင့္ အစားထိုး စိုက္ပ်ဳိး လာေနမွဳ ျပသနာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး အေျခအေနသည္ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ စတင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွ စျပီး ျပည္သူမ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မွဳကို ျပည္သူပိုင္ အျဖစ္ သိမ္းဆည္း ရာမွ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္း လာခဲ့သည္ဟု စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္အာဏာ သိမ္းအဖြဲ႔၏ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံ (LDC) စာရင္း၀င္ အျဖစ္ ေဒ၀ါလီ ဘ၀ေရာက္သြား ခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၏ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္သည္လည္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာာက္တိုဘာလ တြင္ နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ ေမႊးျမဴ ထားခဲ့ေသာ စစ္တပ္ကိုပင္ ႏိုင္ငံအာဏာကို ထပ္မံလႊဲခဲ့ပါသည္ ။ အာဏာသိမ္းယူ ခဲ့ ေသာ တပ္မေတာ္သည္လည္း လမ္းစဥ္ေဟာင္း အတိုင္းပင္ ၄င္းတို႔ အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ဦးပိုင္လီမိတက္ ကုမၸဏီတည္ေထာက္ျပီး ဆိုးေမႊစီးပြားေရး စနစ္ အတိုင္း အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္ ဆက္လက္ က်င့္သံုး ခဲ့ပါ သည္။
ဤသို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳ၊ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား၊ သယံဇာတ အလႊဲသံုးစားျပဳမွဳ၊ မွားယြင္းေသာ စီးပြားေရးစနစ္မ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ပါသည္။ ဤဂယက္ရိုက္ခတ္မွဳသည္ တအာင္းေဒသတြင္လည္း ခါးစည္းစြာ ရင္ဆိုင္ေနရပါ သည္။
တအာင္း လူမ်ဳိးမ်ားသည္ မိရိုးဖလာ အစဥ္အလာအရ လက္ဖက္ လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမႊးလာၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ဖက္လုပ္ငန္းခြင္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ လာေစေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ နည္းစနစ္မ်ား၊ ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ေစ်းကြက္မ်ား မဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ တအာင္းတို႔၏ လက္ဖက္မ်ား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေစ်းက် လာခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ အစိုးရ ၌လည္း တာ၀န္ရွိပါသည္။
ဤသို႔ေၾကာင့္ တအာင္းတို႔၏ လက္ဖက္လုပ္ငန္းခြင္သည္ အဂၤလိပ္ အစိုးရေခတ္က ခ်ေပးထားခဲ့ေသာ နည္းစနစ္ႏွင့္ ကိရိယာမ်ားျဖင့္သာ ယေန႔ အထိလည္ပတ္ ေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေန၌ လည္ပတ္ေနရေသာ မိရိုး ဖလာရိုးရာ လက္ဖက္ လုပ္ငန္းသည္ ေစ်းကြက္ မတြင္လာေတာ့သျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးေတာင္သူမ်ား၏ ရပ္တည္ေရးကို ထိခိုက္ လာေစပါသည္။
“ ဘိန္းကို အထူး စိုက္ပ်ဳိး လာၾကပါတယ္။ျဖစ္ပံုကေတာ့ လက္ဖက္၁ပိသာကိုျမန္မာေငြ၅၀၀၀က်ပ္နဲ႕ေစ်းဖြင့္ ထား ျပီး ေတာ့ တကယ္ေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့၂၅၀၀ေစ်းပဲ ရွိေတာ့တယ္။မိုးတြင္းဆိုရင္ပိုဆိုးတယ္ တေထာင္ က်ပ္ပဲ ရေတာ့တယ္ဒါေၾကာင့္လက္ဖက္ စိုက္တဲ့ ဘ၀နဲ႔ရပ္တည္ဖို႕ခက္ခဲလာတာေပါ့။ဘိန္းဆိုရင္ ၁ပိသာကို ျမန္မာေငြသိန္း၂၀က်ပ္ရတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ဘိန္းကို ပိုစိုက္လာရသလဲဆိုတာ” ဟု နမ့္ခမ္းေဒသခံ တဦးက ဆိုပါသည္။
ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးကို ပိုမို တိုးတက္ေစသည့္ ေနာက္အေၾကာင္းတရားတခုမွာ ေဒသ အာဏာပိုင္မ်ား၏ အားေပးမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆိုပါသည္။ ဥပမာ နမ့္ခမ္းျမိဳ႔နယ္ ပန္ေဆးေဒသ၏ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ အမတ္ဦးေက်ာ္ျမင့္ ကိုယ္တိုင္ ေရွ႔ေဆာင္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔သည္ ဘိန္းစိုက္သူ ေတာင္သူမ်ားအား ဖမ္းဆီးမွဳမွ ကင္းလြတ္ ခြင့္ေပးျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေရာင္း၀ယ္ႏိုင္ျခင္း အာမခံခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳကို ပိုမို တိုးတက္ မ်ားျပားလာ ေစျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
အရင္းအျမစ္ (ေရႊဟၤသာ သတင္းဌာန)
အပိုင္း(၂)ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
0 comments:
Post a Comment